De laatste rechtszaak.

Bijna zes jaar geleden had ik de aller eerste. Zo naief als een pasgeboren kalf stapte ik de ruimte binnen. Zonder advocaat vanwege ´ik weet niet waar ze woont´ geintje van mijn aanstaande ex-man. 'Meneer, ik heb altijd voor ze gezorgd, 24/7. Elke luier, elke fles, elk tandje, elke val... Ik weet hoe ze ruiken, proeven, huilen.... ' Dat deze feiten niet doorslag gevend zijn voor een rechter las ik enkele weken later. De vier bleven bij vader, ongeacht hoé hij de vier in handen had gekregen, ongeacht huiselijk geweld of vette leugens. Later snapte ik de beweegredenen van de rechter, dat was pas veel later. Twee kinderen zaten daar al op school, ze woonde bij opa en oma in die voor extra verzorging kon zorgen. Dat waren de feiten, alle verhalen erom heen was woord tegen woord.
Na deze rechtszaak volgden er nog vele. Gemiddeld twee in het jaar, maar in slechte jaren waren dit er vier. Veelal kort gedingen om na een ontvoering de kinderen weer thuis te krijgen. Thuis, bij mij want na 11 maanden nam de rechter een andere beslissing ze mochten alle vier bij mij komen wonen. Bodemprocedures, voorlopige voorzieningen, hoger beroepen en daarna kwam oma (de moeder van vader) om de hoek en begon de hele ratteplan overnieuw.

Inmiddels mag ik mijzelf een ervaringsdeskundige noemen.
De titel had ik liever aan mij voorbij laten gaan. Als je de emoties achterwege laat is het een leuk spel wat gespeeld wordt in een rechtbank. Een psychologisch spel waarbij partijen uitgelokt, getest en door de mangel worden gehaald. Het lijkt op een boksring.
Er worden klappen uit gedeeld en hoe lang blijf je overeind.
In het begin was ik het onderwerp. Hoe eerlijk is ze, hoe oprecht, hoe begaand, wat voor een moeder is ze enz. Er zat voor mij maar één ding op, eerlijk zijn en hopen.
Zes jaar later en morgen is de laatste rechtszaak. Tenminste tussen mijn ex-man en mij. Morgen is de rechtszaak over één ouder gezag. Ik heb deze zaak gestart omdat er simpelweg geen keuze meer is.
Na zes jaar lang strijden voor en tegen is het op.
Na pogingen om een normale omgang te creëren tussen hem en de vier is dan nu echt het eindpunt gekomen. Een omgangshuis kwam er aan te pas maar na drie keer gooide hij de handdoek in de ring. Natuurlijk lag dit aan anderen en niet aan hem.
Na alle ellende die er geweest is, is het moeilijk te begrijpen hoeveel pijn deze rechtszaak doet. Ooit begonnen we aan een gezin, samen. Ik zag ons zitten samen als de kinderen uit huis zouden zijn. Dan haalden we herinneringen op aan vroeger. Er zouden partners meekomen naar huis en daarna misschien wel kleinkinderen. Samen zouden we dan herkenning zien in onze kleinkinderen.
Ik ontneem een vader al zijn rechten. Wie ben ik om dit te doen? Waar haal ik het gore lef vandaan. Over anderhalf jaar zal de oudste naar het voortgezet onderwijs gaan. Een schoolkeuze waarin hij zeker weten zal gaan zieken. Een paspoort of ID kaart aanvragen gaat niet, er zal een handtekening moeten komen van hem en hij weigert. Als een kind onverhoopt in het ziekenhuis komt zal hij direct aan het bed staan en de kop in de wind gooien, dit is namelijk al eens gebeurd. Ik kan nog zoveel bedenken waarin een vader en moeder samen een beslissing moeten nemen. Dat gaat niet meer.




Zes jaar waarin ik kinderen moest missen, zes jaar waarin ik meer politie zag dan mij lief was. Zes jaar waarin we meerdere malen moesten onderduiken. Zes jaar en twee keer een gewonde moeder en één keer een kind. Zes jaar bedreiging en angst.
Zes jaar haat en wraak.

Morgen zal ik rechtop lopen en helder mijn zinnen formuleren. Morgen zal ik hem niet laten zien hoeveel angst er nog van binnen zit.

Na morgen is er geen strijd meer voor hem

Afscheid

Ik weet dat jij over een aantal uur je laatste adem gaat uitblazen.
Ik weet dat jij straks niet meer onder ons bent.
Je zal gaan ontdekken wat er nu is na de dood.
Ik vraag me af, weet jij het ook? Weet jij dat je straks er niet meer bent?
Niet meer achter je laptop kan zitten om jouw honderd ideeën uit te werken.
Niet meer naar vrouwen kan kijken en ze bewonderen van een afstand.
Niet meer jouw eeuwige enthousiasme door de wereld kan slingeren.
Het ergste vind ik dat je niet meer kan zorgen voor drie stiefjes
en er nooit meer een kans is om jouw jongens te zien.
Ik hoop dat ze even hun papa mochten zien en hem een kus gegeven hebben.

Dag gekke stuiterbal met al je emoties. Dag irritante mafkees.
Dag man vol emoties. Dag lief vriendje wat je ooit was.
 Er waren geen fouten, dat weet je toch..
Het was de klik die ontbrak maar de klik die vriendschap heette was er.
Dag haat-liefde verhouding. Got wat konden we fijn schelden tegen elkaar (klootzak)
Dag achterlijke randdebiel met al je vragen waar geen antwoord op is.
Ga je het nou echt loslaten?
Ik hoop dat er rust is voor je. Dat je accepteert dat het eindigt.
Je was onoverwinnelijk doordat je kanker had overwonnen.
Je wou voor het eerst leven na alle pijn binnen in je.

Je moet gaan, laat los en ga verder..

Home alone

Het is stil. Doodstil. Met mijn kat op schoot zit ik achter mijn laptop. Ik word niet gestoord, zowel letterlijk als figuurlijk. Het is gewoon stil.
Vannacht was het ook stil. Geen zacht gesnurk, geen dochter die naar de wc moest. Gewoon stil. Ik werd wakker van mijn eigen interne wekker en toen was het weer.. stil.

De kinderen zijn kamperen met mijn ex. Dat is eigenlijk best wel bijzonder. Vijf jaar was (is!) hij hun 'bijna echte papa'  geweest. Godzijdank, hun echte vader was wegens omstandigheden afwezig. Nadat we uit elkaar gingen was het even zoeken naar een werkende constructie. Geen idee of we het al gevonden hebben, maar hoera, hij is met ze een weekje weg. De kinderen genieten volop en ik hoop hij ook.

Dus stil in Villa Kakelbont. Dat is vreemd. Natuurlijk kennen we de schoolweken waarin het overdag ook stil is, maar dat is kort en dan stormt het viertal weer luidruchtig binnen. Rust voor mij nu dus. Even de draai zoeken en de innerlijke rust. Geen idee waar het ligt.

Ik geniet er stiekem van en hoop ook dat de week snel voorbij is.

Ik heb wel een doel, een target gesteld voor mijzelf. Ik wil eindelijk nu de gang afschilderen. Alles staat nog in de grondverf omdat er toen wat kinken in de kabels kwamen. Dus dat wil ik eindelijk afmaken. Dan kan zodra ' Thomas' weer terug is van vakantie misschien het vloertje er eindelijk in. Dan is het KLAAR allemaal in huis. Zou ik wel fijn vinden nu eindelijk.

Nu is het nog te warm, dus eerst maar even lekker mijn eigen ding doen en wennen aan de stilte ;-)

Ons team

Ons team bestaat uit vijf. Als er een speler uitvalt zal de ander iets harder moeten lopen. Als er niet samengewerkt wordt gaan we nooit winnen.
De aanvoerder heeft nog steeds met haar rug. Onderzoeken die pijnlijk zijn en hersteltijd voor nodig is. Er lijkt nog geen verbetering en de aanvoerder is het behoorlijk zat. Zo ook de rest van de spelers...

Na heftige maanden en een week voor de zomervakantie zijn de spelers moe en toe aan vakantie. Zoals elk jaar zou ik bijna willen zeggen. De laatste week moet de aanvoerder ze door de week sleuren. Wandelvierdaagse, zwemvierdaagse, zwemlessen en steeds wat later naar bed door alle festiviteiten slurpen de laatste energie weg.
Vermoeiende ruzies onderling de spelers, chagrijnige koppen en de vermoeidheid eisen hun tol.

Zo af en toe zet de aanvoerder ze even op de reserve bank. Even een peptalk en de neuzen dezelfde kant op krijgen. We zijn een team, als we niet samenwerken komen we nergens!! Na zo'n peptalk lijkt het eventjes weer goed te gaan.

Nog een weekje afzien en dan zes weken uitrusten, de aanvoerder heeft mixed feelings over de vakantie. Zes weken volop aanvoerder zijn zonder rust of blessure tijd.
We bereiden ons voor op de grote zomervakantie, de zon zou al een beetje schelen, maar die lijkt zich hardnekkig te verschuilen achter regenwolken.

Ach we kunnen altijd nog strafschoppen gaan nemen ;-)

Schrik!

De eerste  behandeling bij de fysio. "We gaan je onder stroom zetten", zei de fysio alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. Mijn blik moest hij om lachen. Je krijgt sponsjes op je rug en daarop sluiten we het aan en krijg je stroom op je rug. "Aha.. en de sponsjes zijn om het beter te geleiden?" zei ik argwanend. Ik moest gelijk denken aan de film 'The Green Mile' Een gevangenen wordt op de elektrische stoel gezet en de spons op zijn hoofd doen ze expres te weinig water op. Gevolg is walgelijk.

Dus daar lag ik in enorm fijne positie, op mijn buik een rol onder mijn benen en mijn kont in de lucht. Het was niet echt prettig kan ik je vertellen. De stroom verplaatst zich en als hij via je ruggengraat omhoog gaat dan ontsnapt er wel een kreun van pijn.

De rest van de dag was er duidelijk iets anders. Soepeler in de rug. Dit had de fysio ook vermeld, alleen de dagen ernaar zou ik wel meer pijn kunnen voelen. Gisteravond dacht ik als ik me zo blijf voelen dan kan alle medicijn troep misschien wel weg! Misschien is de zenuw wel alleen al hierdoor op wonderlijke wijze uit zijn beklemmende positie bevrijd!!

Naief noemen ze dat ook wel. Toen ik vanochtend op zou moeten staan, jawel op-zou-moeten-staan, had ik het gevoel alsof er een vrachtwagen over mijn rug gedenderd had. Dat is dus geen wonderbaarlijke genezing...

To be continued..

Rug..

Wat begon als een rugpijn na het klussen is ondertussen een nachtmerrie zonder eind. De aller eerste huisarts zei 'een beginnende hernia' met tramadol werd ik naar huis gestuurd. De volgende huisarts gooide er een pil bij tegen zenuw pijn. Daarvan ging ik zweven en verkeerde ik meer in de wolken dan op aarde. Daarna veranderde hij die pil in wat anders. De huisartsenpost stuurde me huiswaarts met morfine, snelwerkende morfine en valium. Daarvan ging ik spacen en was ik nog maar half aanspreekbaar. Mijn eigen huisarts deed de valium weg en draaide de morfine lager. Een hernia was het toen.

Toen werd ik op een ochtend wakker met een wel erg nat bed. 's Middags lag ik in het ziekenhuis waar meerdere artsen testen deden. Ik mocht gezellig blijven en kreeg de volgende dag een MRI. Het 'goede' nieuws kwam aan het einde van de dag, géén hernia. Oké, maar wat dan wel?? We denken een zenuw beklemd door spieren. Ow...? Fysio en met zes weken terug. De hele chemische troep mocht blijven.

Het ergste vind ik nog wel dat ik hulp nodig heb. Vier kinderen en een halve moeder werkt niet echt. Dus te pas en onpas komen er vrienden aan zodat ik kan slapen 's middags, zodat er iemand is voor het gespuis, voor het huishouden en noem maar op. Er rijden auto's voor zodat ik weer naar de huisarts kan, of ziekenhuis.

De pijn is te doen als ik de snelwerkende morfine neem, nadeel is de wausheid na inname.
Dus ik neem ze als ik weet dat er iemand komt of is.

Al met een al een k-tzooi. Ik weet wel, het gaat weer over (wanneer???) en dat er mensen zijn die het veel zwaarder hebben met lichamelijke mankementen. Niet klagen maar dragen, zei oma.

Maar het even eruit gooien, is best fijn..... x

Villa Kakelbont is (bijna) af!

Na ondertussen al drie weken klussen, klussen, schoonmaken, klussen en klussen.. wonen wij sinds een week in ons mooie huis. Villa kakelbont is een feit, nog niet helemaal af, maar wel een feit en we voelen ons heerlijk in ons eigen huis.

Het klussen ging niet vanzelf, dankzij hélé lieve vrienden en familie die allemaal een taak op zich namen kon ik twee weken volledig aan de bak. Uit het niets kwam er ook nog op de eerste dag een engel uit de hemel vallen met twee gouden handen. Zonder mijn klusman had ik het nooit gered...
Het klus huwelijk was al snel beklonken en samen zwoegden we dag na dag door. De roddels kwamen al snel op gang in ons mooie Sallandse dorp, maar ach... Ze kunnen beter over je lullen dan over.. juist!

Lieve allemaal, onwijs...!!! bedankt voor al jullie steun, klushanden, oppasuren, lekkere maaltijden en schouders...!!!

Afgelopen maandag was het zover, de sleutels van ons nieuwe huis. Een heel georganiseerd netwerk wierp zich op, een schop/catering/schilder vriendin, een oppasmoeder, een schilder en onze eigen klussen met kijkers Thomas..!! Schuren, gronden, sauzen, repareren en schoonmaken, schoonmaken en schoonmaken. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat stond mijn eigen klusteam klaar... Zonder hen allemaal, zou ik nu zitten op de grond en om me heen kijken waar ik in godsnaam zou moeten beginnen!!
De bovenverdieping is bijna klaar. Nu zijn we bezig met aflakken van de kozijnen en deuren..

We moeten nog flink doorbikkelen, maar gelukkig zie je nu ook de verandering en dat is gaaf.

Lieve klusteam, waaaanzinnig bedankt, dikke kus!!

Villa Kakelbont 2

Sta je op nummer 1, wil je het niet geloven. Er zal vast iets mis gaan ofzo. Een intake gesprek vooraf, klonk nogaf officieel aan de telefoon. Mevrouw de Woningbouw zei 'hébben? hébben? Nouhh, eerst een intake gesprek..' Slik, oke mevrouw. Beduusd keek ik een keer rond, zie je nou wel, er gaat wat mis.

Binnen 3 minuten was alles rond, even bellen naar de oude huurder om het huis te zien. Met een arm vol papieren vloog vriendin blondie om mijn nek. De oude huurder deed moeilijk, was aan het werk en moest nog zoveel doen.. Einde van de week. Einde van de week?! Goed dan, woensdag om 17 uur. Zucht, geduld is een schone zaak. Even langs rijden, zei vriendin Blond. Goh, verassing.. meneer de oude huurder was gewoon bezig in het huis! Beteuterd met rode blosjes kon hij geen kant meer op. 'We mogen vast wel even kijken hé..!'

Villa Kakelbont to be was Villa uitgeleefd XXL. Stel je eens voor, een oud dametje wat haar huis verlaat met een prachtige vloer en dito muren. Likje verf en toedeledokus.
De tuin was een speelplaats geweest voor of enorm grote honden of ze hadden echt heel erg veel eten gehad. De mijn produceert niet zulke frikadellen.

De trap heeft vloerbedekking.. Ow hemeltje, de trap heeft vloerbedekking. Als twee idioten zo blij met de kerstman stonden we te klappen in onze handen. De enige vierkante vloer meters bedekt.
Vrouwlief was net bevallen en godzijdank had de baby enige smaak. Retro zwart wit behang, mijn 10 jarige dochter zal zo happy zijn! Daarmee was het ook gelijk klaar. Een kamer in over done Cars behang met behang randen en alle irritante cars figuren gaat zoonlief niet pikken op zijn negende. Ik heb het nog voorgesteld aan de jongste dame, maar ook die haalde haar bevallige neusje op. 'Rosse..!', zo sprak zij haar voorkeur uit. Natuurlijk schat, je bent en blijft feitelijk een meisje ookal gedraag je je als een halve wilde jongen.
De rest van de slaapkamers zat veel werk in, oké.. héél véél werk!

De grootste (letterlijk!) verassing was de badkamer. Alohaaa, drie keer zo ruim als wat ik nu 'had'. En ow.. een tweede wc! Joehoe, nooit meer slaapdronken door het huis waggelen met je knieën tegen elkaar en hopen dat je het red. Ik zweer je, vier kinderen doen de sluitspieren géén goed.

Ondanks dat het Villa achterstallige Kakelbont was (eh is) kwam er wel een kriebel omhoog. Dit ging onze villa worden! Niet perfect misschien, niet rechtstreeks uit een Ikea boek, maar wel van ons...!!

Bij vriendin was er een verassing! Appeltaart, mijn donders, haar donder, mijn andere vriendin, manlief van blondie en een klein feestje...

Stroop uw mouwen maar op Pipi..! It get oan!!!!
(thanks, I en I, RB, Billy, en jij! xxx)

Ik kan het ook

De angst voor, wat als.. De angst voor teveel regelzaken.
De angst voor financiële dieptepunten. De angst voor mijzelf.
De angst voor de vier. De angst voor leegte.
De angst voor teveel Bailey's. De angst voor het monster.

Maar toch, zal ik moeten duiken. Diep ademhalen en in één keer erin.
Kopje onder en proestend bovenkomen, naar adem happen en door gaan.
Miljoenen gingen me voor, miljoenen lagen aan hun bek en krabbelden weer op.
Dat kan ik ook!

Ik kan het ook! Mijn leven weer fundering geven en opbouwen. Ik kan het ook, gezelligheid in huis toveren en de vier een toekomst geven.
Ik kan het ook, dieptepunten te boven komen.

Maar vandaag knabbelt de angst, vragen met veel vraagtekens zonder antwoorden. Doemdenken en de zon niet voelen. Voort hobbelen en niet weten waarheen.

Ik kan het ook, ik kan het ook..

Als de woorden

roepen

fluisteren

knagen.

De pijn

broeit

schopt

groeit.

De zon

niet meer

voelend.

De kou

toeslaat

Dan is er

altijd een morgen..

Speelman & Speelman

Korting via de woningbouw, nou deze dames zijn daar wel voor te porren hoor! Zijn dat niet die jongens van 'weekie wat een weekie' bij Giel van 3fm? In een grijs grauw dorpje even verderop spelen ze in het geweldige Holstohuus. Tja alleen de naam al en u weet dat we op het platteland zijn, nou ja platteland.. Er zijn veel weilanden, laten we het zo zeggen. Overijssel aan de goeie kant van de ijssel.

We roken nog een peuk nadat de cappuccino goed smaakte. 'Flits'.. Zegguh, dat was die ene?? Die krullenkop die voorbij vloog. Dat was die ene!! We roepen nog wat, en hij roept wat terug. Geen idee wat wij zeiden of wat hij zei.
Op de gang komen ze ons zelf binnen halen. Tja, dat doen Acda en de Munnik niet meer. De show is grappig, mijn vriendin ligt helemaal slap over de stoel. De liedjes zijn gaaf met een lekker deuntje en ze zingen goed. Erg leuk dus.

Na de pauze stellen ze de vraag of er in dit dorp ook een kroeg is. We lachen hard, dan hadden ze in ons dorp moeten spelen, maar helaas.. Nee dus, geen kroeg. Ze zijn in shock. Gelukkig maar dat ze hier wel een tap hebben, dus een biertje kan wel. Vol energie en lol gaan ze weer verder, de beide broers. De mooie liedjes en leuke grappen volgen elkaar op.

Ik vond ze leuk! Speelman & Speelman.

Oud, een leven geleefd. Vier kinderen, acht kleinkinderen, negen achterkleinkinderen. Twee zoons en haar man vroeg overleden. Het verdriet wat nooit verwerkt kon worden.
Een lieve zorgzame vrouw, met snibbige opmerkingen.
Hoe ouder ik werd, des te minder kon ik met haar opschieten. Kwam het doordat zij de moeder van mijn vader was? Eén van de zoons die te vroeg overleed? Was het omdat op het kastje altijd de drie foto's stonden van haar zoons en man. Was het omdat ik eigenwijs was, niet in het gareel liep en mijn leven nogal wat hobbels had.

Vroeger kroop ik tegen haar aan, ze rook zo lekker. De lekkerste appeltaart, vers gemalen koffie met opgeklopte melk. Bitterkoekjes pudding. Oma Bokkepoot, want we kregen bokkepoten bij de koffie.

Eindelijk  mag ze weer haar zoons en man in de armen sluiten. Rust zacht Oma.. <3

Dan zo ineens is het er, schaatskoorts XL. Voorafgaand aan dagen van 'koud hé?' Blijkbaar was het dan toch aan het vriezen. De voorraad schaatsen was al wel gecheckt en ik was al bezig met vernieuwing, maar het kwam net iets te vroeg. Shit, waar haal ik zo snel nog maatje 34 vandaan? Heel Nederland heeft blijkbaar zo'n zelfde soort jongen in huis.

De horror winter is begonnen, de ijstijd staat voor de deur. Met z'n allen lekker klagen over de kou en vandaag komt daar een pak sneeuw bij. Wat hebben wij Nederlanders nog meer nodig?
Lange file's en het OV wat geen kant meer op kan. Nederland ontregelt en mopperend voor de haard. De kinderen happen sneeuw en glijden over mooie ijsbanen. Alleen die zijn blij.
Wij grote mensen hebben geen tijd voor die lol.

Aankomend zomer gaan we weer mopperen over de regen, de tegenvallende zon en de vakanties die letterlijk in het water vallen. Zalig, al het gemopper. Het ideale weer is maar vier dagen per jaar en dan moet je nét vrij zijn, anders mopperen we over 'het is alleen mooi weer als we moeten werken'.

Vandaag eerst maar eens gaan mopperen over de kou en de vele sneeuw. En als er géén sneeuw valt mopperen we daar maar over. De zon die gaat schijnen is irritant als je aan het rijden bent.

De tien jarige zoon moppert alleen maar over zijn maatje 34. Die wil alleen maar schaatsen. Zon, wind, sneeuw? Gewoon schaatsen, glijden en pret maken. Die komt half bevroren rond een uur of half zes thuis, met rode wangen en gezonde honger. Met vet coole verhalen over hoe leuk het was, wat ze gedaan hebben en die sneeuw joh!!

Welkom winter, welkom kinderpret, welkom pakken sneeuw en Siberische kou!

Villa Kakelbont

Stappen, knopen en lintjes. Vooruit en doorgeknipt. Licht aan het einde van de tunnel met stevige wandelschoenen. Sjalen om en handschoenen. Gewoon doorlopen, zijn er bijna. 

Nee, we kunnen niet plassen! Wat zei Herman nou? Juist, rennen springen vliegen duiken vallen en weer opstaan. Geen gezeik dus, door sjouwen. Kan me niet schelen wat er aan de kant van de weg ligt, doorlopen. Rechtdoor, daarheen naar het einde van de tunnel. 

De streep zon daarzo ja. Ja ik weet wel dat je moe bent, even tandjes op elkaar straks mag je rusten. Alsof dit de eerste hobbelige weg is. Zie je wat daarachter ons ligt? Juist, dat hebben we al gehad. 

Ik zie een klein kneuterig huisje met muren in allemaal kleuren. Gewoon om eigenwijs te zijn. Na een jaar schilder ik het wel in beschaafde kleuren. Bij de deur hangt een bordje, scheef hangend nog aan één spijker. 'Villa Kakelbont' en ik ben pippi. Er hobbelen nog drie pippi's rond en Meneer Nilson het aapje. Als het even kan nemen we een mini varkentje, drie bokjes en schapen. Ja, dat vinden wij leuk! 's Avonds als het donker is dansen wij rond de tafel, omdat niemand ons dan zegt 'doe eens normaal' We hebben lol, we dansen en zingen. We lachen en knuffelen. We gaan naar bed wanneer we willen en eten wat we lekker vinden. 

's Ochtends liggen we met ons vijven in bed en we gaan er pas uit wanneer wij dat willen. 

We lopen de hele dag in pyjama en eten allemaal lekkere dingen. We wii-en, ds-en en laptoppen totdat we er doodmoe van zijn. Niemand die ons zegt 'we gaan buiten spelen'. Jassen gooien we op één bult in de kelderkast en onze schoenen liggen door elkaar. 

Oké, oké.. er zijn grenzen. Dat structuur geouwehoer zal ik ergens in rammen, ik zal een verantwoordelijke moeder zijn en het gespuis africhten. Ik zal degelijk voedsel op tafel toveren en kauwgum verbieden. Ik zal hondsmoe zijn aan de einde van de dag en me zorgen maken hoe ik in godsnaam die puberteit door ga komen. Als het gespuis pleite is zal ik met een bel Baileys me eenzaam voelen en als ze weer thuis zijn zal ik me dood irriteren. 

Maar Villa Kakelbont gaat er komen. Zuurstokroze en mintgroen.