Schrik!

De eerste  behandeling bij de fysio. "We gaan je onder stroom zetten", zei de fysio alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. Mijn blik moest hij om lachen. Je krijgt sponsjes op je rug en daarop sluiten we het aan en krijg je stroom op je rug. "Aha.. en de sponsjes zijn om het beter te geleiden?" zei ik argwanend. Ik moest gelijk denken aan de film 'The Green Mile' Een gevangenen wordt op de elektrische stoel gezet en de spons op zijn hoofd doen ze expres te weinig water op. Gevolg is walgelijk.

Dus daar lag ik in enorm fijne positie, op mijn buik een rol onder mijn benen en mijn kont in de lucht. Het was niet echt prettig kan ik je vertellen. De stroom verplaatst zich en als hij via je ruggengraat omhoog gaat dan ontsnapt er wel een kreun van pijn.

De rest van de dag was er duidelijk iets anders. Soepeler in de rug. Dit had de fysio ook vermeld, alleen de dagen ernaar zou ik wel meer pijn kunnen voelen. Gisteravond dacht ik als ik me zo blijf voelen dan kan alle medicijn troep misschien wel weg! Misschien is de zenuw wel alleen al hierdoor op wonderlijke wijze uit zijn beklemmende positie bevrijd!!

Naief noemen ze dat ook wel. Toen ik vanochtend op zou moeten staan, jawel op-zou-moeten-staan, had ik het gevoel alsof er een vrachtwagen over mijn rug gedenderd had. Dat is dus geen wonderbaarlijke genezing...

To be continued..

Rug..

Wat begon als een rugpijn na het klussen is ondertussen een nachtmerrie zonder eind. De aller eerste huisarts zei 'een beginnende hernia' met tramadol werd ik naar huis gestuurd. De volgende huisarts gooide er een pil bij tegen zenuw pijn. Daarvan ging ik zweven en verkeerde ik meer in de wolken dan op aarde. Daarna veranderde hij die pil in wat anders. De huisartsenpost stuurde me huiswaarts met morfine, snelwerkende morfine en valium. Daarvan ging ik spacen en was ik nog maar half aanspreekbaar. Mijn eigen huisarts deed de valium weg en draaide de morfine lager. Een hernia was het toen.

Toen werd ik op een ochtend wakker met een wel erg nat bed. 's Middags lag ik in het ziekenhuis waar meerdere artsen testen deden. Ik mocht gezellig blijven en kreeg de volgende dag een MRI. Het 'goede' nieuws kwam aan het einde van de dag, géén hernia. Oké, maar wat dan wel?? We denken een zenuw beklemd door spieren. Ow...? Fysio en met zes weken terug. De hele chemische troep mocht blijven.

Het ergste vind ik nog wel dat ik hulp nodig heb. Vier kinderen en een halve moeder werkt niet echt. Dus te pas en onpas komen er vrienden aan zodat ik kan slapen 's middags, zodat er iemand is voor het gespuis, voor het huishouden en noem maar op. Er rijden auto's voor zodat ik weer naar de huisarts kan, of ziekenhuis.

De pijn is te doen als ik de snelwerkende morfine neem, nadeel is de wausheid na inname.
Dus ik neem ze als ik weet dat er iemand komt of is.

Al met een al een k-tzooi. Ik weet wel, het gaat weer over (wanneer???) en dat er mensen zijn die het veel zwaarder hebben met lichamelijke mankementen. Niet klagen maar dragen, zei oma.

Maar het even eruit gooien, is best fijn..... x