De laatste rechtszaak.

Bijna zes jaar geleden had ik de aller eerste. Zo naief als een pasgeboren kalf stapte ik de ruimte binnen. Zonder advocaat vanwege ´ik weet niet waar ze woont´ geintje van mijn aanstaande ex-man. 'Meneer, ik heb altijd voor ze gezorgd, 24/7. Elke luier, elke fles, elk tandje, elke val... Ik weet hoe ze ruiken, proeven, huilen.... ' Dat deze feiten niet doorslag gevend zijn voor een rechter las ik enkele weken later. De vier bleven bij vader, ongeacht hoé hij de vier in handen had gekregen, ongeacht huiselijk geweld of vette leugens. Later snapte ik de beweegredenen van de rechter, dat was pas veel later. Twee kinderen zaten daar al op school, ze woonde bij opa en oma in die voor extra verzorging kon zorgen. Dat waren de feiten, alle verhalen erom heen was woord tegen woord.
Na deze rechtszaak volgden er nog vele. Gemiddeld twee in het jaar, maar in slechte jaren waren dit er vier. Veelal kort gedingen om na een ontvoering de kinderen weer thuis te krijgen. Thuis, bij mij want na 11 maanden nam de rechter een andere beslissing ze mochten alle vier bij mij komen wonen. Bodemprocedures, voorlopige voorzieningen, hoger beroepen en daarna kwam oma (de moeder van vader) om de hoek en begon de hele ratteplan overnieuw.

Inmiddels mag ik mijzelf een ervaringsdeskundige noemen.
De titel had ik liever aan mij voorbij laten gaan. Als je de emoties achterwege laat is het een leuk spel wat gespeeld wordt in een rechtbank. Een psychologisch spel waarbij partijen uitgelokt, getest en door de mangel worden gehaald. Het lijkt op een boksring.
Er worden klappen uit gedeeld en hoe lang blijf je overeind.
In het begin was ik het onderwerp. Hoe eerlijk is ze, hoe oprecht, hoe begaand, wat voor een moeder is ze enz. Er zat voor mij maar één ding op, eerlijk zijn en hopen.
Zes jaar later en morgen is de laatste rechtszaak. Tenminste tussen mijn ex-man en mij. Morgen is de rechtszaak over één ouder gezag. Ik heb deze zaak gestart omdat er simpelweg geen keuze meer is.
Na zes jaar lang strijden voor en tegen is het op.
Na pogingen om een normale omgang te creëren tussen hem en de vier is dan nu echt het eindpunt gekomen. Een omgangshuis kwam er aan te pas maar na drie keer gooide hij de handdoek in de ring. Natuurlijk lag dit aan anderen en niet aan hem.
Na alle ellende die er geweest is, is het moeilijk te begrijpen hoeveel pijn deze rechtszaak doet. Ooit begonnen we aan een gezin, samen. Ik zag ons zitten samen als de kinderen uit huis zouden zijn. Dan haalden we herinneringen op aan vroeger. Er zouden partners meekomen naar huis en daarna misschien wel kleinkinderen. Samen zouden we dan herkenning zien in onze kleinkinderen.
Ik ontneem een vader al zijn rechten. Wie ben ik om dit te doen? Waar haal ik het gore lef vandaan. Over anderhalf jaar zal de oudste naar het voortgezet onderwijs gaan. Een schoolkeuze waarin hij zeker weten zal gaan zieken. Een paspoort of ID kaart aanvragen gaat niet, er zal een handtekening moeten komen van hem en hij weigert. Als een kind onverhoopt in het ziekenhuis komt zal hij direct aan het bed staan en de kop in de wind gooien, dit is namelijk al eens gebeurd. Ik kan nog zoveel bedenken waarin een vader en moeder samen een beslissing moeten nemen. Dat gaat niet meer.




Zes jaar waarin ik kinderen moest missen, zes jaar waarin ik meer politie zag dan mij lief was. Zes jaar waarin we meerdere malen moesten onderduiken. Zes jaar en twee keer een gewonde moeder en één keer een kind. Zes jaar bedreiging en angst.
Zes jaar haat en wraak.

Morgen zal ik rechtop lopen en helder mijn zinnen formuleren. Morgen zal ik hem niet laten zien hoeveel angst er nog van binnen zit.

Na morgen is er geen strijd meer voor hem

Afscheid

Ik weet dat jij over een aantal uur je laatste adem gaat uitblazen.
Ik weet dat jij straks niet meer onder ons bent.
Je zal gaan ontdekken wat er nu is na de dood.
Ik vraag me af, weet jij het ook? Weet jij dat je straks er niet meer bent?
Niet meer achter je laptop kan zitten om jouw honderd ideeën uit te werken.
Niet meer naar vrouwen kan kijken en ze bewonderen van een afstand.
Niet meer jouw eeuwige enthousiasme door de wereld kan slingeren.
Het ergste vind ik dat je niet meer kan zorgen voor drie stiefjes
en er nooit meer een kans is om jouw jongens te zien.
Ik hoop dat ze even hun papa mochten zien en hem een kus gegeven hebben.

Dag gekke stuiterbal met al je emoties. Dag irritante mafkees.
Dag man vol emoties. Dag lief vriendje wat je ooit was.
 Er waren geen fouten, dat weet je toch..
Het was de klik die ontbrak maar de klik die vriendschap heette was er.
Dag haat-liefde verhouding. Got wat konden we fijn schelden tegen elkaar (klootzak)
Dag achterlijke randdebiel met al je vragen waar geen antwoord op is.
Ga je het nou echt loslaten?
Ik hoop dat er rust is voor je. Dat je accepteert dat het eindigt.
Je was onoverwinnelijk doordat je kanker had overwonnen.
Je wou voor het eerst leven na alle pijn binnen in je.

Je moet gaan, laat los en ga verder..

Home alone

Het is stil. Doodstil. Met mijn kat op schoot zit ik achter mijn laptop. Ik word niet gestoord, zowel letterlijk als figuurlijk. Het is gewoon stil.
Vannacht was het ook stil. Geen zacht gesnurk, geen dochter die naar de wc moest. Gewoon stil. Ik werd wakker van mijn eigen interne wekker en toen was het weer.. stil.

De kinderen zijn kamperen met mijn ex. Dat is eigenlijk best wel bijzonder. Vijf jaar was (is!) hij hun 'bijna echte papa'  geweest. Godzijdank, hun echte vader was wegens omstandigheden afwezig. Nadat we uit elkaar gingen was het even zoeken naar een werkende constructie. Geen idee of we het al gevonden hebben, maar hoera, hij is met ze een weekje weg. De kinderen genieten volop en ik hoop hij ook.

Dus stil in Villa Kakelbont. Dat is vreemd. Natuurlijk kennen we de schoolweken waarin het overdag ook stil is, maar dat is kort en dan stormt het viertal weer luidruchtig binnen. Rust voor mij nu dus. Even de draai zoeken en de innerlijke rust. Geen idee waar het ligt.

Ik geniet er stiekem van en hoop ook dat de week snel voorbij is.

Ik heb wel een doel, een target gesteld voor mijzelf. Ik wil eindelijk nu de gang afschilderen. Alles staat nog in de grondverf omdat er toen wat kinken in de kabels kwamen. Dus dat wil ik eindelijk afmaken. Dan kan zodra ' Thomas' weer terug is van vakantie misschien het vloertje er eindelijk in. Dan is het KLAAR allemaal in huis. Zou ik wel fijn vinden nu eindelijk.

Nu is het nog te warm, dus eerst maar even lekker mijn eigen ding doen en wennen aan de stilte ;-)

Ons team

Ons team bestaat uit vijf. Als er een speler uitvalt zal de ander iets harder moeten lopen. Als er niet samengewerkt wordt gaan we nooit winnen.
De aanvoerder heeft nog steeds met haar rug. Onderzoeken die pijnlijk zijn en hersteltijd voor nodig is. Er lijkt nog geen verbetering en de aanvoerder is het behoorlijk zat. Zo ook de rest van de spelers...

Na heftige maanden en een week voor de zomervakantie zijn de spelers moe en toe aan vakantie. Zoals elk jaar zou ik bijna willen zeggen. De laatste week moet de aanvoerder ze door de week sleuren. Wandelvierdaagse, zwemvierdaagse, zwemlessen en steeds wat later naar bed door alle festiviteiten slurpen de laatste energie weg.
Vermoeiende ruzies onderling de spelers, chagrijnige koppen en de vermoeidheid eisen hun tol.

Zo af en toe zet de aanvoerder ze even op de reserve bank. Even een peptalk en de neuzen dezelfde kant op krijgen. We zijn een team, als we niet samenwerken komen we nergens!! Na zo'n peptalk lijkt het eventjes weer goed te gaan.

Nog een weekje afzien en dan zes weken uitrusten, de aanvoerder heeft mixed feelings over de vakantie. Zes weken volop aanvoerder zijn zonder rust of blessure tijd.
We bereiden ons voor op de grote zomervakantie, de zon zou al een beetje schelen, maar die lijkt zich hardnekkig te verschuilen achter regenwolken.

Ach we kunnen altijd nog strafschoppen gaan nemen ;-)

Schrik!

De eerste  behandeling bij de fysio. "We gaan je onder stroom zetten", zei de fysio alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. Mijn blik moest hij om lachen. Je krijgt sponsjes op je rug en daarop sluiten we het aan en krijg je stroom op je rug. "Aha.. en de sponsjes zijn om het beter te geleiden?" zei ik argwanend. Ik moest gelijk denken aan de film 'The Green Mile' Een gevangenen wordt op de elektrische stoel gezet en de spons op zijn hoofd doen ze expres te weinig water op. Gevolg is walgelijk.

Dus daar lag ik in enorm fijne positie, op mijn buik een rol onder mijn benen en mijn kont in de lucht. Het was niet echt prettig kan ik je vertellen. De stroom verplaatst zich en als hij via je ruggengraat omhoog gaat dan ontsnapt er wel een kreun van pijn.

De rest van de dag was er duidelijk iets anders. Soepeler in de rug. Dit had de fysio ook vermeld, alleen de dagen ernaar zou ik wel meer pijn kunnen voelen. Gisteravond dacht ik als ik me zo blijf voelen dan kan alle medicijn troep misschien wel weg! Misschien is de zenuw wel alleen al hierdoor op wonderlijke wijze uit zijn beklemmende positie bevrijd!!

Naief noemen ze dat ook wel. Toen ik vanochtend op zou moeten staan, jawel op-zou-moeten-staan, had ik het gevoel alsof er een vrachtwagen over mijn rug gedenderd had. Dat is dus geen wonderbaarlijke genezing...

To be continued..

Rug..

Wat begon als een rugpijn na het klussen is ondertussen een nachtmerrie zonder eind. De aller eerste huisarts zei 'een beginnende hernia' met tramadol werd ik naar huis gestuurd. De volgende huisarts gooide er een pil bij tegen zenuw pijn. Daarvan ging ik zweven en verkeerde ik meer in de wolken dan op aarde. Daarna veranderde hij die pil in wat anders. De huisartsenpost stuurde me huiswaarts met morfine, snelwerkende morfine en valium. Daarvan ging ik spacen en was ik nog maar half aanspreekbaar. Mijn eigen huisarts deed de valium weg en draaide de morfine lager. Een hernia was het toen.

Toen werd ik op een ochtend wakker met een wel erg nat bed. 's Middags lag ik in het ziekenhuis waar meerdere artsen testen deden. Ik mocht gezellig blijven en kreeg de volgende dag een MRI. Het 'goede' nieuws kwam aan het einde van de dag, géén hernia. Oké, maar wat dan wel?? We denken een zenuw beklemd door spieren. Ow...? Fysio en met zes weken terug. De hele chemische troep mocht blijven.

Het ergste vind ik nog wel dat ik hulp nodig heb. Vier kinderen en een halve moeder werkt niet echt. Dus te pas en onpas komen er vrienden aan zodat ik kan slapen 's middags, zodat er iemand is voor het gespuis, voor het huishouden en noem maar op. Er rijden auto's voor zodat ik weer naar de huisarts kan, of ziekenhuis.

De pijn is te doen als ik de snelwerkende morfine neem, nadeel is de wausheid na inname.
Dus ik neem ze als ik weet dat er iemand komt of is.

Al met een al een k-tzooi. Ik weet wel, het gaat weer over (wanneer???) en dat er mensen zijn die het veel zwaarder hebben met lichamelijke mankementen. Niet klagen maar dragen, zei oma.

Maar het even eruit gooien, is best fijn..... x

Villa Kakelbont is (bijna) af!

Na ondertussen al drie weken klussen, klussen, schoonmaken, klussen en klussen.. wonen wij sinds een week in ons mooie huis. Villa kakelbont is een feit, nog niet helemaal af, maar wel een feit en we voelen ons heerlijk in ons eigen huis.

Het klussen ging niet vanzelf, dankzij hélé lieve vrienden en familie die allemaal een taak op zich namen kon ik twee weken volledig aan de bak. Uit het niets kwam er ook nog op de eerste dag een engel uit de hemel vallen met twee gouden handen. Zonder mijn klusman had ik het nooit gered...
Het klus huwelijk was al snel beklonken en samen zwoegden we dag na dag door. De roddels kwamen al snel op gang in ons mooie Sallandse dorp, maar ach... Ze kunnen beter over je lullen dan over.. juist!

Lieve allemaal, onwijs...!!! bedankt voor al jullie steun, klushanden, oppasuren, lekkere maaltijden en schouders...!!!