Een gejaagd gevoel, giert door mij heen. Ik moet lollig doen, druk doen, aanwezig zijn. Waarom? Geen idee. Het gebeurd, ik weet dat het gebeurd maar weet niet hoe ik anders moet doen. Ik haal een herinnering op en zij kijkt me zuur aan. Alsof ze niet wil weten dat deze herinnering bestaat. Een leuke herinnering, geen nare maar zij wilt niet dat het er is. Stom, ik had het kunnen weten.
Vroeger bestaat niet meer. Vroeger is gevuld met narigheid ook al waren er leuke herinneringen. Mijn blonde zus die niet meer wilt weten dat er een vroeger was.

De schoonmoeder van de andere zus maakt een beladen opmerking. Ik slik. Ik wimpel het weg en lach. Mijn grote zus kijkt mij diep in de ogen aan. Ik slik. Eigenlijk wil ik ook niet meer dat er een vroeger was. De opmerking 'jij werd vroeger aan je lot overgelaten en je zussen vingen het op, terwijl ze zelf kinderen waren!' is een spiegel. Ik wil niet kijken in die spiegel. Ik wil het niet.

Het gejaagde drukke gevoel begint harder te gieren, nog drukker doen, nog vrolijker doen, nog meer aanwezig zijn. Een koppijn ramt door mijn hoofd. Het vreet energie. Ik wil anders doen, ik wil laten zien dat ik anders ben, volwassen ben. Ik wil dat ze me zien hoe ik geworden ben. Niet meer dat stomme kleine meisje. Ik ben vrouw, moeder.. ik ben volwassen!

Maar in plaats daarvan stuiter ik door. Mijn grote zus kijkt me fronsend aan. Ik weet het, ik weet wat ze denkt. Ik baal van mijzelf, waarom doe ik zo? Ik wil anders doen, god laat me anders doen??

In de auto ben ik boos, op mijzelf. Stomme trut. Je maakt jezelf belachelijk, iedereen baalt van je, iedereen vond je stom. Niemand zag je als een volwassen vrouw. Waarom kan je je niet normaal gedragen? Waarom moet jij jezelf altijd zo bewijzen. Hou er eens mee op!! Wees een jezelf!!

Vakantie.

Ik heb niet echt veel happy vakantie memories. We waren vroeger niet het type standaard gezin. Een samengesteld gezin, zoals het zo mooi heet. Een niet werkende samengesteld gezin. Vooral in de vakanties werd dat nog eens benadrukt.
Nu ga ik voor het eerst met mijn eigen samengestelde gezin kamperen. Eigenlijk zijn we de fase 'samengesteld' allang voorbij. We zijn een gezin.

De oude spoken blijven mij een beetje plagen. Herinneringen komen terug en ik stuur ze weer hard weg. Ik wil het niet meer voelen, zoals het toen voelde. De boosheid dat ook dát verpest werd. Dat zelfs toen, het niet normaal kon. We zijn ook na een aantal keer nooit meer als gezin op vakantie geweest, de ouders gingen samen en wij logeren. Kortom, het was onze schuld, zo voelde het. Als wij er niet bij waren dan konden ze wel mooie vakantie herinneringen maken.

Ik ben bang dat het inderdaad aan mij lag, dat nu 20 jaar later blijkt dat ik inderdaad met mijn gezin geen mooie vakantie herinnering kan maken. Dat ik gestressed word, dat ik chagerijnig word, dat ik het niet kan. Dat mijn man het wel kan, maar ik niet. Mooie herinneringen, fijn gezin zijn, gewoon ontspannen en gezellig.

Ik heb zin, véél zin! Voor het eerst, samen met de kinderen. Geweldig toch! Ik moet dat oude loslaten. Ik ben nu zelf moeder. Vroeger is geweest en zegt niets over nu. Het was de situatie en niet ik.
Het is lastig, die oude bagage. De ouwe stoffige rugzak die ik meesleep. De ergste verhalen onderin als zware bakstenen. Het gevoel erboven op gepropt.

Ik ga mooie vakantie herinneringen maken, voor de kinderen, voor mijn lief en voor mijzelf. Nieuwe mooie herinneringen voor een nieuwe lichtere rugzak.

Happy holiday! x

Boodschap op het werk.

Twee vrouwen, ergens in de vijftig stapten gister binnen op mijn werk. 'Twee thee graag'. Ze gingen buiten zitten en ik ging verder met andere gasten. Toevallige voorbijgangers zoals ik ze dagelijks op mijn werk tegenkom. Je vergeet hun gezichten en soms als het té druk is zie je de gezichten niet eens.

De ene vrouw kwam weer naar binnen, of wij ook stoofpotje hadden. Nou nee mevrouw, sorry dat hebben we niet...

Wat jammer, zei ze. Mijn vriendin zal niet meer verder leven en als laatste wou ze zo graag stoofpotje eten. Ik ben even stil en kijk de vrouw aan. Mijn vriendin is ziek en morgen stopt het leven voor haar, zegt ze nogmaals en kijk mij hulpeloos aan. 'Wat vreselijk voor u' antwoord ik. Niets aan te doen, antwoord ze en ze loopt weer naar het terras. Een misselijk gevoel draait in mijn buik.

Op het terras ben ik bezig met tafels goed te zetten, stoelen weer aan te schuiven en de boel weer klaar te maken voor de avond. De twee vrouwen zitten dichtbij me en ik hoor ze praten over een restaurant zoeken in de buurt. Zoals gewoonlijk hebben wij een slecht ontvangst voor een mobiele telefoon. Ze vragen aan mij of ik misschien een restaurant wil opzoeken voor ze waar ze stoofpotje serveren. Natuurlijk, antwoord ik. Dat ga ik direct doen voor u.

Ik vraag aan mijn baas om de laptop, hij kijkt me vragend aan. Kort leg ik het verhaal uit. Hij zucht een keer, kijkt mij aan en ik zie hem denken 'dat heeft maroes weer..' Hij weet ook dat ik dit doe, met of zonder zijn hulp. De laptop word op tafel geschoven en hij duwt mij erachter, ga maar zoeken...!

Ik vind een balkan restaurant in Deventer, dáár moeten ze toch stoofpotje serveren denk ik. Ik schrijf alles op en geef het aan de beide dames. Ik ga verder met het terras en ik hoor de zieke vrouw tegen haar vriendin zeggen:

'Als ik bij God aan de hemelpoort sta, dan zal ik hem vertellen over hoe lief dit meisje is..'

De beiden vrouwen lachen zachtjes om dit grapje en ik voel mijn buik nog harder draaien van de emoties. Ik loop naar een tafel om een bestelling op te nemen. Ik vang een deel van het gesprek op: 'Ik heb altijd zo graag harmonica willen leren spelen, maar nu ben ik 65 en nu kán het echt niet meer...' Ik kijk de oude man aan en zeg: 'Morgen, direct gaan doen morgen. Gewoon doen, niet over nadenken meer. GEWOON DOEN!!!' De mensen kijken me vragend aan en zijn een beetje stil. Ik neem hun bestelling op en loop weer naar binnen.

Zomaar op je werkdag, een boodschap ontvangen. Dan weet je en voel je, dit was niet zomaar.