Twee vrouwen, ergens in de vijftig stapten gister binnen op mijn werk. 'Twee thee graag'. Ze gingen buiten zitten en ik ging verder met andere gasten. Toevallige voorbijgangers zoals ik ze dagelijks op mijn werk tegenkom. Je vergeet hun gezichten en soms als het té druk is zie je de gezichten niet eens.
De ene vrouw kwam weer naar binnen, of wij ook stoofpotje hadden. Nou nee mevrouw, sorry dat hebben we niet...
Wat jammer, zei ze. Mijn vriendin zal niet meer verder leven en als laatste wou ze zo graag stoofpotje eten. Ik ben even stil en kijk de vrouw aan. Mijn vriendin is ziek en morgen stopt het leven voor haar, zegt ze nogmaals en kijk mij hulpeloos aan. 'Wat vreselijk voor u' antwoord ik. Niets aan te doen, antwoord ze en ze loopt weer naar het terras. Een misselijk gevoel draait in mijn buik.
Op het terras ben ik bezig met tafels goed te zetten, stoelen weer aan te schuiven en de boel weer klaar te maken voor de avond. De twee vrouwen zitten dichtbij me en ik hoor ze praten over een restaurant zoeken in de buurt. Zoals gewoonlijk hebben wij een slecht ontvangst voor een mobiele telefoon. Ze vragen aan mij of ik misschien een restaurant wil opzoeken voor ze waar ze stoofpotje serveren. Natuurlijk, antwoord ik. Dat ga ik direct doen voor u.
Ik vraag aan mijn baas om de laptop, hij kijkt me vragend aan. Kort leg ik het verhaal uit. Hij zucht een keer, kijkt mij aan en ik zie hem denken 'dat heeft maroes weer..' Hij weet ook dat ik dit doe, met of zonder zijn hulp. De laptop word op tafel geschoven en hij duwt mij erachter, ga maar zoeken...!
Ik vind een balkan restaurant in Deventer, dáár moeten ze toch stoofpotje serveren denk ik. Ik schrijf alles op en geef het aan de beide dames. Ik ga verder met het terras en ik hoor de zieke vrouw tegen haar vriendin zeggen:
'Als ik bij God aan de hemelpoort sta, dan zal ik hem vertellen over hoe lief dit meisje is..'
De beiden vrouwen lachen zachtjes om dit grapje en ik voel mijn buik nog harder draaien van de emoties. Ik loop naar een tafel om een bestelling op te nemen. Ik vang een deel van het gesprek op: 'Ik heb altijd zo graag harmonica willen leren spelen, maar nu ben ik 65 en nu kán het echt niet meer...' Ik kijk de oude man aan en zeg: 'Morgen, direct gaan doen morgen. Gewoon doen, niet over nadenken meer. GEWOON DOEN!!!' De mensen kijken me vragend aan en zijn een beetje stil. Ik neem hun bestelling op en loop weer naar binnen.
Zomaar op je werkdag, een boodschap ontvangen. Dan weet je en voel je, dit was niet zomaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten