Het mooiste van mensen ontmoeten is leren van elkaar. Iedereen komt in elkaars leven voor een reden, het is nooit 'zomaar' of 'toeval'. Vaak kom je erachter na een lange tijd en soms weet je het direct. Van andere mensen kan je leren, kan je inzichten krijgen maar word je soms ook met de neus op de feiten gedrukt.
Ik was laatst in gesprek met een man die vertelde over zijn vrouw. Zijn vrouw zat een beetje in de knel met zichzelf. Na het overlijden van haar moeder voelde ze een leegte in haarzelf. Logisch zou je zeggen, je moeder is net overleden. De man vertelde dat zijn vrouw nooit enige liefde of warmte kreeg van haar moeder. Geen knuffels, geen aai, geen lichamelijk contact. Koud en kil, zo omschreef hij de moeder. Haar hoop is verdwenen, zei ik. Je hebt altijd de hoop dat je moeder zal worden zoals je wenst. De liefste, leukste, geweldigste. Als ze dat niet is dan heb je hoop, nu ze dood is, is het een feit en kan je niet meer hopen.
De dagen ernaar bleef het in mijn hoofd hangen. Als ze dood is, dan is er geen hoop. Ook ik heb een moeder die naar mijn idee tekort schoot. Al dan niet onbewust. Al een hele tijd is er geen contact meer. Ze stond nog in mijn facebook maar ik had haar net deze week verwijderd na de zoveelste melding of ik wou bevestigen dat ik haar dochter was. Op facebook komt dan zo'n mooi overzicht met relaties. Staat mooi maar zegt zo weinig..
Ik heb hoop, al jarenlang. Ik hoop op erkening, bevestiging en onvoorwaardelijke liefde. Ongeacht wat ik doe, mijn moeder die van mij houd en er altijd is. Mijn moeder is bijna 59 jaar. Er komt een dag dat ook zij dood zal gaan. Met haar mijn hoop en daarbij ook de opening die er nu nog altijd is. Geen kansen meer om te zeggen wat ik wil, geen kansen meer op te proberen een soort van relatie op te bouwen.
Vandaag leeft ze nog, vandaag zou ik eigenlijk iets moeten doen met die hoop..
