Ik ben geen prater, problematiek van een ander kan ik allemaal goed bepraten. Juist daar ben ik dan wel goed in. Maar over gevoelskwesties van mijzelf? Ik kan wel een cursus daarvoor gebruiken. Er bestaat het mens Maroeska en voor mijn neus staat een dikke muur. Aan de voet van die muur ligt een gracht met kroko's en al. Ergens is er wel een hangbrug en hoe ouder ik word hoe makkelijker die hangbrug naar beneden zakt. Over het algemeen is de brug omhoog. Emoties gaan we niet aan peuteren, je weet maar nooit hoe diep de beerput is.

Humor is mijn wapen. Ik ouwehoer alles weg, tot groot plezier van de omgeving want er word om mij gelachen. Des te meer mensen om mij heen hoe groter de grap en hoe harder de lach. Misschien kan je wel zeggen dat humor mijn gracht is met kroko's. Vroeger was ik al de grapjas. Als mensen lachten waren ze blij, blij was gelukkig en ik had dat veroorzaakt. Mensen mochten me dan want zij was altijd zo grappig. Automatisch kwam niemand verder dan de gracht van de humor.

Maar ja, ook ik word ouder. Ook ik leer nog elke dag met mijn bijna 32 lentes. Er kwamen zomaar mensen op mijn pad die graag over de hangbrug wilden. Verdikkeme, dat was niet zo makkelijk maar een uitdaging ga ik nooit uit de weg. Nog steeds staat er geen 'welkoms bord' bij de ingang van mijn prive ruimte. Ik sta ergens te zwaaien in de torenkamer. Joehoe, ik ben hier kom erin ik zet vast koffie.

Mens zijn is soms erg ingewikkeld.. Vrouw zijn des te meer!

Jeugdzorg positief!

Jeugdzorg. Veel positiefs hoor je er niet over. Ik zit sinds drie jaar met Jeugdzorg over de vloer. Niet vanwege problemen IN ons gezin, maar door problemen van buitenaf. Zij zijn een buffer als het ware om ervoor te zorgen dat wij als gezin zo 'normaal' mogelijk kunnen functioneren.

Anyway.. Ik ben positief over jeugdzorg. Ik begrijp goed dat als Jeugdzorg een kind bij je weg haalt dat je woest bent, in die zin heb ik nooit op die manier met ze te maken gehad, ook geen dreiging daarvan. Opzich had ik weinig te vrezen natuurlijk, dat besef ik mij wel.

Vandaag ging na drie jaar onze voogd weg. Ze ging werken bij een andere instelling. Jammer, want wij mochten haar graag. Onze voogd was (is!) een kanjer. Een vrouw die in het hele proces zo goed als mogelijk was gehandeld heeft. Eerlijk, oprecht en begrip voor ons. We hadden soms moeilijke issue's, soms stonden we lijnrecht tegen over elkaar maar altijd was er opening tot een gesprek. Er is niet achter onze ruggen gehandeld, er zijn geen beslissingen genomen die voor ons rauw op onze dak vielen.

Vandaag vertrok ze en namen we afscheid. De kinderen doken in haar armen. Zoonlief had een trillip en deze mama had tranen over haar wangen toen ze naar binnen liep. Ik zal haar missen want soms hadden we het wel heel erg gezellig. In ons geval ben ik blij dat Jeugdzorg bestaat. Per half jaar wordt er om een verlening gevraagd en met open armen ontvang ik weer de verlening. Gelukkig, onze buffer blijft. Alle boosheid van de andere kant wordt eerst gefilterd voordat het bij ons komt. Want zo is het eigenlijk.

Natuurlijk hoop ik dat Jeugdzorg ooit eens uit ons leven is, dat zou betekenen dat we vrij kunnen leven en niet meer zorgen hoeven te hebben of angsten. Maar voor nu ben ik blij met Jeugdzorg en een beetje verdrietig omdat onze Topper weg gaat.