De laatste rechtszaak.

Bijna zes jaar geleden had ik de aller eerste. Zo naief als een pasgeboren kalf stapte ik de ruimte binnen. Zonder advocaat vanwege ´ik weet niet waar ze woont´ geintje van mijn aanstaande ex-man. 'Meneer, ik heb altijd voor ze gezorgd, 24/7. Elke luier, elke fles, elk tandje, elke val... Ik weet hoe ze ruiken, proeven, huilen.... ' Dat deze feiten niet doorslag gevend zijn voor een rechter las ik enkele weken later. De vier bleven bij vader, ongeacht hoé hij de vier in handen had gekregen, ongeacht huiselijk geweld of vette leugens. Later snapte ik de beweegredenen van de rechter, dat was pas veel later. Twee kinderen zaten daar al op school, ze woonde bij opa en oma in die voor extra verzorging kon zorgen. Dat waren de feiten, alle verhalen erom heen was woord tegen woord.
Na deze rechtszaak volgden er nog vele. Gemiddeld twee in het jaar, maar in slechte jaren waren dit er vier. Veelal kort gedingen om na een ontvoering de kinderen weer thuis te krijgen. Thuis, bij mij want na 11 maanden nam de rechter een andere beslissing ze mochten alle vier bij mij komen wonen. Bodemprocedures, voorlopige voorzieningen, hoger beroepen en daarna kwam oma (de moeder van vader) om de hoek en begon de hele ratteplan overnieuw.

Inmiddels mag ik mijzelf een ervaringsdeskundige noemen.
De titel had ik liever aan mij voorbij laten gaan. Als je de emoties achterwege laat is het een leuk spel wat gespeeld wordt in een rechtbank. Een psychologisch spel waarbij partijen uitgelokt, getest en door de mangel worden gehaald. Het lijkt op een boksring.
Er worden klappen uit gedeeld en hoe lang blijf je overeind.
In het begin was ik het onderwerp. Hoe eerlijk is ze, hoe oprecht, hoe begaand, wat voor een moeder is ze enz. Er zat voor mij maar één ding op, eerlijk zijn en hopen.
Zes jaar later en morgen is de laatste rechtszaak. Tenminste tussen mijn ex-man en mij. Morgen is de rechtszaak over één ouder gezag. Ik heb deze zaak gestart omdat er simpelweg geen keuze meer is.
Na zes jaar lang strijden voor en tegen is het op.
Na pogingen om een normale omgang te creëren tussen hem en de vier is dan nu echt het eindpunt gekomen. Een omgangshuis kwam er aan te pas maar na drie keer gooide hij de handdoek in de ring. Natuurlijk lag dit aan anderen en niet aan hem.
Na alle ellende die er geweest is, is het moeilijk te begrijpen hoeveel pijn deze rechtszaak doet. Ooit begonnen we aan een gezin, samen. Ik zag ons zitten samen als de kinderen uit huis zouden zijn. Dan haalden we herinneringen op aan vroeger. Er zouden partners meekomen naar huis en daarna misschien wel kleinkinderen. Samen zouden we dan herkenning zien in onze kleinkinderen.
Ik ontneem een vader al zijn rechten. Wie ben ik om dit te doen? Waar haal ik het gore lef vandaan. Over anderhalf jaar zal de oudste naar het voortgezet onderwijs gaan. Een schoolkeuze waarin hij zeker weten zal gaan zieken. Een paspoort of ID kaart aanvragen gaat niet, er zal een handtekening moeten komen van hem en hij weigert. Als een kind onverhoopt in het ziekenhuis komt zal hij direct aan het bed staan en de kop in de wind gooien, dit is namelijk al eens gebeurd. Ik kan nog zoveel bedenken waarin een vader en moeder samen een beslissing moeten nemen. Dat gaat niet meer.




Zes jaar waarin ik kinderen moest missen, zes jaar waarin ik meer politie zag dan mij lief was. Zes jaar waarin we meerdere malen moesten onderduiken. Zes jaar en twee keer een gewonde moeder en één keer een kind. Zes jaar bedreiging en angst.
Zes jaar haat en wraak.

Morgen zal ik rechtop lopen en helder mijn zinnen formuleren. Morgen zal ik hem niet laten zien hoeveel angst er nog van binnen zit.

Na morgen is er geen strijd meer voor hem