Boem! Reality check! Kanker!

Mijn karretje voort duwend en mijn boodschappenlijstje in mijn hoofd. Een spontaan plan om eens appeltaart te bakken. Met het pak in mijn handen al lezend staat ze opeens voor me. Sjaal om haar hoofd, opgeblazen gezicht en alle kleur in haar gezicht is weg, ondanks de zomer. De moeder van.. Haar jongste dochter heeft dezelfde leeftijd als mijn oudste. Weleens gepraat, een keer een doos kleren gekregen en beide kinderen hebben weleens gespeeld.

Boem! Reality check! Kanker!

We zeggen elkaar vriendelijk gedag en draaien ieder een ander gangpad in. Had ik moeten vragen..? Zit ze vast op te wachten, waarschijnlijk elke dag weer moeten vertellen hoe de kanker haar lichaam opvreet. Hoe ze vecht maar dat haar lichaam langzaam inlevert.
Dat arme meiske, net zo oud als mijn kind. Wat een hel om je moeder zo te zien. De angst, de werkelijkheid en onwetendheid. En wat als.. Wat dan..?

We roepen het allemaal, pluk de dag! Leef je leven en leef het alsof het je laatste dag is. Maar doen we dit werkelijk ook? Leef ik het leven wat ik graag zou willen. Heb ik nog dromen die ik uit wil voeren of zijn alle dromen verdampt.

Ik zou willen reizen. Zoveel plekken en landen die ik zou willen zien. Ik zou willen emigreren en iets beginnen waarmee ik mijzelf zou kunnen onderhouden. Ik zou avonturen willen maken en fouten, zodat ik leer. Maar ja, een gezin gaat daar niet zo makkelijk in mee, bovendien.. lief heeft vliegangst.

Ik zou een boek willen schrijven over de afgelopen jaren. Mijn verhaal de wereld in willen gooien. Maar ja, ik heb angst voor de gevolgen. Wat haal ik allemaal overhoop en hoe reageert de hoofdpersoon?

Maar ja stel.. Stel die vrachtwagen komt morgen en rijd mij overhoop. Stel die kanker klopt aan mijn deur en ramt mij onderuit. Dan heb ik misschien niet mijn dromen geleefd maar wel ge-leefd. Ik heb gevochten, ben gevallen, heb gesprongen en pleisters geplakt. Ik heb gedanst, ben dronken geweest en geleerd dat de kater de volgende dag ook weer over gaat. Ik heb lief gehad en gehaat. Ik heb gehuild, geschreeuwd en gezongen. Ik heb omarmd, gezoend en gebaard.

Ik hoop dat alle meisjes van negen morgenvroeg weer wakker worden met een moeder. Misschien niet gezond, maar wel in leven..

Toen kreperen kamperen werd.

Mijn vorige blog had ik luchtig geschreven, maar ik geef toe mijn gevoelens over kamperen waren verre van positief. Wat kon mij gebeuren in 2 dagen en 1 nacht? Bovendien, er was een kind wat zich erop verheugde! De belangrijkste reden was natuurlijk mijn vriendin. Zonder haar nuchterheid en positiviteit red ik het nog geen dag.

Het was goed weer, wat natuurlijk al 75% scheelt. Maar dan nog, het gezelschap is zeker ook bepalend, het gedrag van je kind (het makkelijkste kind van vier!) en natuurlijk de slaapcomfort.

Het gezelschap was een feestje. Vrouwen, meisjes variërend van 6 tot 42. 7 stuks totaal en op de eerste dag zelfs 9 stuks en een jongetje (arm ding!) Van puberteit tot dertigers crisis, allemaal haar eigen ding. Drie moeders die allemaal moederde over het kroost. Helaas ging onze kokkin mijn eerste dag weg, die vrouw kon koken!! Zalig..

En dus bleven mijn vriendin I en ik over. Zonder op te scheppen, we zijn een prachtig stel. We vullen elkaar aan. Waarin zij sterk is, ben ik zwak en andersom. Als het een vent was dan had ik haar veroverd.
Wat hadden we een lol met alle meiden, zo gezellig. Nagels lakken, touwtjes knopen, make-uppen en natuurlijk veel zwemmen in het meertje voor onze tentdeur, paardrijden naast onze tentdeur en s'avonds de zwarte voeten wassen in het keurig nette toilet en douche gebouw.

Géén gehobbel met wc-rollen of andere ongemakken. Sja, hier ging mijn mening over kamperen. Sterker nog, ik ben manlief aan het overhalen om volgend jaar ook te gaan kamperen!

Maar dan natuurlijk met vriendin I en zonder mannen!

Kreperen.

Kreperen, in de volksmond ook wel kamperen genoemd. Ik heb een grondige hekel eraan. Die hekel komt niet uit de lucht vallen, ik kan hem heel redelijk onderbouwen. Om het nu voor eens en voor altijd uit de wereld te helpen, mijn blog.

1986, mijn vader is in januari dat jaar overleden. In de lente of zomer (als je kind bent is mooi weer hetzelfde als dé zomer.) gingen wij als gezin gezellig kreperen. Mocht u ooit uw partner verliezen en dit willen vieren met een gezellige krepeer vakantie dan kan ik u aanraden dit vooral uit uw hoofd te laten. Een camping staat namelijk vol met gezinnen. Gezellige, gelukkige gezinnen! Vader, moeder 2 komma 3 kinderen, Dribbel de golden retriever en alles is happy. Zo verging het ons ook. Mijn moeder werd na welgeteld 1 dag zwaar depressief en wij als kinderen wilden het liefste wegkruipen in het bos. Mijn hekel voor kreperen is hier begonnen.

Enige jaren later zouden wij ook weer gezellig gaan kreperen in Zuid Frankrijk. Het vader probleem was inmiddels opgelost met 'de vriend van mama'. Er kon niets meer mis gaan. FOUT! Negen jaar oud was ik en niemand had mij voorbereid op 'gaten in de grond' die dienst deden als wc. Na het zien van het gore gat waar alle luchten van voorganger 1, 2 en 3 nog rond walmden heb ik het anderhalve dag opgehouden. Daarna moest ik wel. Ik pieste over mijn broek heen.. Nadat alle broeken die mijn moeder had meegenomen onder gepiest waren werd ik gehezen in een broek van mijn zus (vier jaar ouder!!) Een ander probleem wat tijdens het piesen aan de orde kwam was het gebrek aan wc-papier. Standaard vergat ik mijn rol. Ik beloofde mijzelf nooit, maar dan ook nooit meer te gaan kreperen in zuid-holy-shit-frankrijk.

Het idee dat ik s'ochtends vroeg mijn lieve teentjes buiten de tentdeur zet en ze nat worden en vies staat mij niet aan. Het idee dat ik rond moet hobbelen met een wc rol die ik standaard vergeet, staat mij niet aan. Jahaa.. tegenwoordig hangt er wc papier, maar wie garandeerd mij dat? Heeft u dat thuis nooit? 'hang een nieuwe rol er neer asstie op is!!'
Het idee dat alle buren mij s'ochtends zien met coupe windhoos en make-up 'het was een zware nacht', staat mij niet aan.
Slapen in zo'n kleffe tent waarin je elkaars adem in ademt.. staat mij niet aan.

Ik wil een douche, fatsoenlijke wc, vaatwasser, prive ruimte om te slapen met een deur en ruimte.

Aanstaande vrijdag ga ik kreperen. Mijn vriendin krepeert op een camping en het leek haar een 'geweldig idee' als ik ook zou komen.

Geweldig.........

You've been very very naughty!

Ik hoor iedereen over het ge-emmer van het kabinet. Informateurs die passeren, koninginnen die zich ermee bemoeien, lijsttrekkers die het niet meer trekken en mannen die hun haar blijven blonderen. We leven in een democratisch land, zo wordt dit gepresenteerd tenminste en nadat wij gekozen hebben gaat het hele zooitje rondom de tafel zitten en praten, praten, praten en jawel na het warm en koud buffet nogmaals praten.

Nu heb ik ruime ervaring in kleuterklassen. Drie kinderen hebben erin gezeten en de jongste gaat over twee weken naar groep 2. Eigenlijk is het vergelijkbaar. Ik wil die schaar, ik wil dat rode papier, als jij mij die schaar geeft, krijg jij het rode papier. Als de schaar eenmaal door gegeven is verdwijnt het rode papier in het knuistje van een gemeen lachend kleutertje. De andere kleuter wordt woest en wie lost dit op? Juist! De juf..

Vandaar volgend voorstel. Kennen wij allemaal Jo nog? The nanny? Zegt dat misschien meer? Of wacht een foto zal het em doen.


Ik stel dus voor dat we Jo in zetten. Laat haar maar eens erdoor heen rauzen tussen al die kleuters. Ik vermoed dat ze niet terug deinst voor al die alfa mannetjes. Sterker nog, ik verwacht binnen no time Femke Halsema aan het roer. Ik zie haar staan tussen de mannen, 'you've been very very naughty!!' En dan natuurlijk 5 minuten in het straf hoekje. Dat zal ze leren!

Niks geen gezeur, gedram en gedrein! Gedraag je en anders vertrek je maar. Hop, een regering samenstellen, hop aan de bak! Wat zegt u meneer Wilders? Voddentax? Ziet u uw vliegtuigje op het 'good behavior board'? Daar gaat ie naar beneden 1 trapje. En als u zich weer gedraagt dán mag hij misschien weer naar boven!

Wie belt jo-jo even?