Mijn karretje voort duwend en mijn boodschappenlijstje in mijn hoofd. Een spontaan plan om eens appeltaart te bakken. Met het pak in mijn handen al lezend staat ze opeens voor me. Sjaal om haar hoofd, opgeblazen gezicht en alle kleur in haar gezicht is weg, ondanks de zomer. De moeder van.. Haar jongste dochter heeft dezelfde leeftijd als mijn oudste. Weleens gepraat, een keer een doos kleren gekregen en beide kinderen hebben weleens gespeeld.
Boem! Reality check! Kanker!
We zeggen elkaar vriendelijk gedag en draaien ieder een ander gangpad in. Had ik moeten vragen..? Zit ze vast op te wachten, waarschijnlijk elke dag weer moeten vertellen hoe de kanker haar lichaam opvreet. Hoe ze vecht maar dat haar lichaam langzaam inlevert.
Dat arme meiske, net zo oud als mijn kind. Wat een hel om je moeder zo te zien. De angst, de werkelijkheid en onwetendheid. En wat als.. Wat dan..?
We roepen het allemaal, pluk de dag! Leef je leven en leef het alsof het je laatste dag is. Maar doen we dit werkelijk ook? Leef ik het leven wat ik graag zou willen. Heb ik nog dromen die ik uit wil voeren of zijn alle dromen verdampt.
Ik zou willen reizen. Zoveel plekken en landen die ik zou willen zien. Ik zou willen emigreren en iets beginnen waarmee ik mijzelf zou kunnen onderhouden. Ik zou avonturen willen maken en fouten, zodat ik leer. Maar ja, een gezin gaat daar niet zo makkelijk in mee, bovendien.. lief heeft vliegangst.
Ik zou een boek willen schrijven over de afgelopen jaren. Mijn verhaal de wereld in willen gooien. Maar ja, ik heb angst voor de gevolgen. Wat haal ik allemaal overhoop en hoe reageert de hoofdpersoon?
Maar ja stel.. Stel die vrachtwagen komt morgen en rijd mij overhoop. Stel die kanker klopt aan mijn deur en ramt mij onderuit. Dan heb ik misschien niet mijn dromen geleefd maar wel ge-leefd. Ik heb gevochten, ben gevallen, heb gesprongen en pleisters geplakt. Ik heb gedanst, ben dronken geweest en geleerd dat de kater de volgende dag ook weer over gaat. Ik heb lief gehad en gehaat. Ik heb gehuild, geschreeuwd en gezongen. Ik heb omarmd, gezoend en gebaard.
Ik hoop dat alle meisjes van negen morgenvroeg weer wakker worden met een moeder. Misschien niet gezond, maar wel in leven..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten