Vakantie.

Ik heb niet echt veel happy vakantie memories. We waren vroeger niet het type standaard gezin. Een samengesteld gezin, zoals het zo mooi heet. Een niet werkende samengesteld gezin. Vooral in de vakanties werd dat nog eens benadrukt.
Nu ga ik voor het eerst met mijn eigen samengestelde gezin kamperen. Eigenlijk zijn we de fase 'samengesteld' allang voorbij. We zijn een gezin.

De oude spoken blijven mij een beetje plagen. Herinneringen komen terug en ik stuur ze weer hard weg. Ik wil het niet meer voelen, zoals het toen voelde. De boosheid dat ook dát verpest werd. Dat zelfs toen, het niet normaal kon. We zijn ook na een aantal keer nooit meer als gezin op vakantie geweest, de ouders gingen samen en wij logeren. Kortom, het was onze schuld, zo voelde het. Als wij er niet bij waren dan konden ze wel mooie vakantie herinneringen maken.

Ik ben bang dat het inderdaad aan mij lag, dat nu 20 jaar later blijkt dat ik inderdaad met mijn gezin geen mooie vakantie herinnering kan maken. Dat ik gestressed word, dat ik chagerijnig word, dat ik het niet kan. Dat mijn man het wel kan, maar ik niet. Mooie herinneringen, fijn gezin zijn, gewoon ontspannen en gezellig.

Ik heb zin, véél zin! Voor het eerst, samen met de kinderen. Geweldig toch! Ik moet dat oude loslaten. Ik ben nu zelf moeder. Vroeger is geweest en zegt niets over nu. Het was de situatie en niet ik.
Het is lastig, die oude bagage. De ouwe stoffige rugzak die ik meesleep. De ergste verhalen onderin als zware bakstenen. Het gevoel erboven op gepropt.

Ik ga mooie vakantie herinneringen maken, voor de kinderen, voor mijn lief en voor mijzelf. Nieuwe mooie herinneringen voor een nieuwe lichtere rugzak.

Happy holiday! x