Een gejaagd gevoel, giert door mij heen. Ik moet lollig doen, druk doen, aanwezig zijn. Waarom? Geen idee. Het gebeurd, ik weet dat het gebeurd maar weet niet hoe ik anders moet doen. Ik haal een herinnering op en zij kijkt me zuur aan. Alsof ze niet wil weten dat deze herinnering bestaat. Een leuke herinnering, geen nare maar zij wilt niet dat het er is. Stom, ik had het kunnen weten.
Vroeger bestaat niet meer. Vroeger is gevuld met narigheid ook al waren er leuke herinneringen. Mijn blonde zus die niet meer wilt weten dat er een vroeger was.

De schoonmoeder van de andere zus maakt een beladen opmerking. Ik slik. Ik wimpel het weg en lach. Mijn grote zus kijkt mij diep in de ogen aan. Ik slik. Eigenlijk wil ik ook niet meer dat er een vroeger was. De opmerking 'jij werd vroeger aan je lot overgelaten en je zussen vingen het op, terwijl ze zelf kinderen waren!' is een spiegel. Ik wil niet kijken in die spiegel. Ik wil het niet.

Het gejaagde drukke gevoel begint harder te gieren, nog drukker doen, nog vrolijker doen, nog meer aanwezig zijn. Een koppijn ramt door mijn hoofd. Het vreet energie. Ik wil anders doen, ik wil laten zien dat ik anders ben, volwassen ben. Ik wil dat ze me zien hoe ik geworden ben. Niet meer dat stomme kleine meisje. Ik ben vrouw, moeder.. ik ben volwassen!

Maar in plaats daarvan stuiter ik door. Mijn grote zus kijkt me fronsend aan. Ik weet het, ik weet wat ze denkt. Ik baal van mijzelf, waarom doe ik zo? Ik wil anders doen, god laat me anders doen??

In de auto ben ik boos, op mijzelf. Stomme trut. Je maakt jezelf belachelijk, iedereen baalt van je, iedereen vond je stom. Niemand zag je als een volwassen vrouw. Waarom kan je je niet normaal gedragen? Waarom moet jij jezelf altijd zo bewijzen. Hou er eens mee op!! Wees een jezelf!!